Over zen en leven
BOS-column december 2006
Nu eens wat sociaals
De feestdagen zijn voorbij, dus ik hoef het niet meer te hebben over hoe we die het mooist of het best kunnen doorbrengen, vanuit boeddhistisch perspectief. Dat scheelt. Moet ik nog iets stichtelijks doen over het nieuwe jaar dan?
Pasgeleden hoorde ik op de radio dat de grootste man van de wereld in China twee dolfijnen had gered. De dieren hadden stukken plastic ingeslikt, en die waren er met apparaten niet uit te halen. Met zijn armen van één meter zes lukte het de herder Bao Xishun uit Mongolië wel. De dolfijnen maken het goed, volgens de Chinese staatsomroep. Op internet staat een foto van een boom van een vent die één en al zachtheid en vriendelijkheid uitstraalt, boven een bassin met de door hem geredde dieren.
Waar Bao in China zijn armen gebruikt als die van Kanzeon, de bodhisattva van mededogen, zwemmen wij in het westen graag met onze gladde grijze zeevrienden. Dat is heel spiritueel. Onze geestelijke ontwikkeling is een projectje, gebeurtenissen en mensen die we ontmoeten zijn daarbij instrumenteel.
Laatst gaf ik een introductie over zen. Een mevrouw zei dat ze ook weleens mediteerde, en dat ze zich daarbij ‘gewoon openstelt voor wat het universum haar geeft’. Maar dat is toch echt een andere club. Als je echt zit, val je sámen en val je wég. Niks universum, niks jij. En ook als je opstaat van je meditatiekussentje geeft het universum je helemaal niks bijzonders. Poep aan je schoen, regen, koffie en het blijft moeilijk om het goede te doen.
Ja, dat blijft moeilijk, na al die jaren zazen. Geen resultaat, geen diepe wijsheid die zich moeiteloos manifesteert, niet beter dan een ander, integendeel. Dus die goede voornemens, ach, niet bij elk nieuw jaar, maar bij elk nieuw moment. Uit de pijn van het vorige groeit de liefde van het volgende. Buigen en verdergaan. Mogen we dat ook nu op de overgang van twee jaren. Buigen om vergeving en buigen uit dankbaarheid. Buigen in een nieuw welkom aan ALLES. En onze armen gebruiken, niet om onze spirituele groei te sturen, maar om nood te lenigen en lijden op te heffen. Gelukkig nieuwjaar.
Ron Sinnige
Pasgeleden hoorde ik op de radio dat de grootste man van de wereld in China twee dolfijnen had gered. De dieren hadden stukken plastic ingeslikt, en die waren er met apparaten niet uit te halen. Met zijn armen van één meter zes lukte het de herder Bao Xishun uit Mongolië wel. De dolfijnen maken het goed, volgens de Chinese staatsomroep. Op internet staat een foto van een boom van een vent die één en al zachtheid en vriendelijkheid uitstraalt, boven een bassin met de door hem geredde dieren.
Waar Bao in China zijn armen gebruikt als die van Kanzeon, de bodhisattva van mededogen, zwemmen wij in het westen graag met onze gladde grijze zeevrienden. Dat is heel spiritueel. Onze geestelijke ontwikkeling is een projectje, gebeurtenissen en mensen die we ontmoeten zijn daarbij instrumenteel.
Laatst gaf ik een introductie over zen. Een mevrouw zei dat ze ook weleens mediteerde, en dat ze zich daarbij ‘gewoon openstelt voor wat het universum haar geeft’. Maar dat is toch echt een andere club. Als je echt zit, val je sámen en val je wég. Niks universum, niks jij. En ook als je opstaat van je meditatiekussentje geeft het universum je helemaal niks bijzonders. Poep aan je schoen, regen, koffie en het blijft moeilijk om het goede te doen.
Ja, dat blijft moeilijk, na al die jaren zazen. Geen resultaat, geen diepe wijsheid die zich moeiteloos manifesteert, niet beter dan een ander, integendeel. Dus die goede voornemens, ach, niet bij elk nieuw jaar, maar bij elk nieuw moment. Uit de pijn van het vorige groeit de liefde van het volgende. Buigen en verdergaan. Mogen we dat ook nu op de overgang van twee jaren. Buigen om vergeving en buigen uit dankbaarheid. Buigen in een nieuw welkom aan ALLES. En onze armen gebruiken, niet om onze spirituele groei te sturen, maar om nood te lenigen en lijden op te heffen. Gelukkig nieuwjaar.
Ron Sinnige
