Ik heb maar gezegd hoe strontnerveus ik was, toen ik de eerste keer de weg opliep naar Tofukuji, het klooster waar ik ging trainen in Kyoto. Ik denk dat ik nooit zenuwachtiger was. Gelukkig was Jeff erbij, maar eigenlijk hielp dat helemaal niet. Je moet het zelf doen. Hij ook, mijn zoon.
Focus is een afgekloven begrip sinds het WK 2010 met Van Marwijk, maar daarom niet minder nodig. Op de tatami in Japan, tussen de palen op Zuilen, of op je eigen kussen thuis. Ik heb de ballen verstand van voetbal, maar keepen en zen hebben meer overeenkomsten dan je denkt. Als keeper moet je er altijd staan. Ook als je een half uur niks te doen hebt, moet je in dat ene cruciale moment álles geven. Ook zazen vraagt die scherpte. Hebzucht is één van de drie vergiften in het boeddhisme en dat mag natuurlijk niet, maar gretigheid en vuur zijn noodzaak. Uitdoven (nirvana) kan altijd nog.
Voetbal is trouwens ultiem samengebald samsara. Heroïsche acties en laffe overtredingen, onnavolgbare schoonheid en onvergeeflijke fouten, totale onzekerheid en onovertroffen onrecht. Pijn en genot, vreugde, verdriet en vergankelijkheid. De vluchtigheid en ongrijpbaarheid van het totale leven in twee keer 45 minuten op een grasmat van zo’n 70 bij 100 meter. En als je pech hebt wordt niet Twente, maar Ajax kampioen. Volgende keer beter.
Dan nog een kans op verlichting, vanaf 14 juni tweewekelijks - zen bij mij thuis. Lekker tegendraads beginnen, vlak voor de vakantie. Dinsdagavonden, even weken, 20 – 22 uur, Zeelstraat 99, Utrecht. Hou Twitter in de gaten voor data in de zomermaanden!! Vrij voor vrienden en vreemden, maximaal 8 plaatsen dus wees er snel bij. Opgeven hoeft niet (maar je mag mailen), kosten zijn er niet maar een donatie wordt zeer op prijs gesteld.
De eerste keer gaat over het boeddhistisch landschap in het westen. Ik ga iedereen zich heel goed laten voelen over zijn of haar eigen beoefening, door aan te tonen dat dit het beste is wat je kunt doen. Wat precies? Dat vertel ik dan!