Over zen en leven

28-5-2011 20.45 Manchester United - Barcelona

(Kun je niet doorklikken naar YouTube, dan hier: http://www.youtube.com/watch?v=AoYEkWulQeE)

Perfectie bestaat niet, maar dit is waarschijnlijk wel as close as you can get. Let op de blik na het stoppen van de zesde penalty van Zweden. Vuurwerk!

Iemand zoekt voor een klant coaching in ‘boeddhistisch leidinggeven’.

Een vriend mailt een tekst van Peter Fenner, die zegt dat als je in ‘radiant mind’ verblijft, er ‘nowhere further to go’ is.

Iemand met wie ik zit wil graag weten hoe de focus van zazen te behouden in het dagelijks leven. Het is een relevante vraag, maar ik heb geen antwoord.

Wel leuk: docu van de BOS over opkomend boeddhisme in het westen. Check deel 1 en deel 2.

Mijn oudste zoon keept. En goed ook, ik krijg tranen in m’n ogen af en toe. Pasgeleden mocht hij meedoen met een training bij Elinkwijk, een hele goeie Utrechtse club. Superzenuwachtig was hij, en dan moet ik niks doen. Geen grapjes maken, niet meezingen met JLo en Pitbull.

Het ging niet slecht, maar z’n onzekerheid speelde ‘m wel een paar parten. Volgende week in de herhaling. Dan staat 'ie als een huis en komt alles goed.

Ik heb maar gezegd hoe strontnerveus ik was, toen ik de eerste keer de weg opliep naar Tofukuji, het klooster waar ik ging trainen in Kyoto. Ik denk dat ik nooit zenuwachtiger was. Gelukkig was Jeff erbij, maar eigenlijk hielp dat helemaal niet. Je moet het zelf doen. Hij ook, mijn zoon.

Focus is een afgekloven begrip sinds het WK 2010 met Van Marwijk, maar daarom niet minder nodig. Op de tatami in Japan, tussen de palen op Zuilen, of op je eigen kussen thuis. Ik heb de ballen verstand van voetbal, maar keepen en zen hebben meer overeenkomsten dan je denkt. Als keeper moet je er altijd staan. Ook als je een half uur niks te doen hebt, moet je in dat ene cruciale moment álles geven. Ook zazen vraagt die scherpte. Hebzucht is één van de drie vergiften in het boeddhisme en dat mag natuurlijk niet, maar gretigheid en vuur zijn noodzaak. Uitdoven (nirvana) kan altijd nog.

Voetbal is trouwens ultiem samengebald samsara. Heroïsche acties en laffe overtredingen, onnavolgbare schoonheid en onvergeeflijke fouten, totale onzekerheid en onovertroffen onrecht. Pijn en genot, vreugde, verdriet en vergankelijkheid. De vluchtigheid en ongrijpbaarheid van het totale leven in twee keer 45 minuten op een grasmat van zo’n 70 bij 100 meter. En als je pech hebt wordt niet Twente, maar Ajax kampioen. Volgende keer beter.

Dan nog een kans op verlichting, vanaf 14 juni tweewekelijks - zen bij mij thuis. Lekker tegendraads beginnen, vlak voor de vakantie. Dinsdagavonden, even weken, 20 – 22 uur, Zeelstraat 99, Utrecht. Hou Twitter in de gaten voor data in de zomermaanden!! Vrij voor vrienden en vreemden, maximaal 8 plaatsen dus wees er snel bij. Opgeven hoeft niet (maar je mag mailen), kosten zijn er niet maar een donatie wordt zeer op prijs gesteld.

De eerste keer gaat over het boeddhistisch landschap in het westen. Ik ga iedereen zich heel goed laten voelen over zijn of haar eigen beoefening, door aan te tonen dat dit het beste is wat je kunt doen. Wat precies? Dat vertel ik dan!

De schone Evropi (Ευρώπη, Europa) steekt haar kleine teen in het water van Boeddha’s vijver. Ze voelt weldaad maar ook verwarring, en het beroeren van het klaterheldere water geeft vertroebeling. Evropi aarzelt. Is het water niet te koud? Hoe diep zal het zijn? Kun je het water ook drinken? Zitten er monsters onder de modder?

Het boeddhisme hier is nog jong en nauwelijks geworteld. Dat kan ook niet. En het is niet erg, het komt vanzelf. Als iedereen helder was over de eerste vereisten zou ik hier geen woord vuil maken, maar ik vrees dat er nog wel wat weg te bikken valt. Volgens mij is het beste wat je kunt doen toch nog altijd gewoon: stevig zitten en eerlijk oefenen.

Maar de focus van veel boeddhistisch geïnspireerden ligt bij voorkeur elders. Zitten is zo weinig dynamisch en zo onopvallend. We willen méér, we willen weten dat we er zijn. En we willen weten dat anderen weten dat we er zijn. Anders zijn we er niet. Of zoiets. En dat dat het doel is van het boeddhisme, ontdekken dat we er in uiterste instantie niet zijn, daaraan hebben we liever geen boodschap. Of juist wel, maar dan een grote. Profileren is het devies, snel en stevig. En met een diepgang omgekeerd evenredig aan de profileringsdrang. Behalve bij deze blog natuurlijk.

Daarom wijs ik u graag op enkele mateloos interessante momenten waarop u zichzelf en het boeddhisme kunt profileren onder het genot van een hapje en een drankje. Een verbazingwekkend aantal festivalachtige activiteiten domineert namelijk de berichtgeving. Zaten we twintig jaar geleden nog bescheiden op zolder, nu is het Vondelpark te klein. Hout u vast, daar komen ze.

1.    29 mei, Hortus Botanicus Leiden: het festival Boeddhistisch Reveil. (Mijn god, het leeft nog nauwelijks. Waar gaat het dood? En moeten we dan al direct herleven?)
2.    4 juni, Oosterpark Amsterdam: Change Your Mind Day. (Dat zou Lose Your Mind moeten zijn, maar dan komt er niemand.)
3.    21 mei Nieuwmarkt Amsterdam: Boeddhadag 2011 met als thema: I am a Buddha. (Dan komen ze wel, goed voor de zelfprofilering.)
4.    En al geweest maar toch vermeldenswaard, 4 mei, Muziekgebouw Aan ’t IJ, Amsterdam: Awake Event voor jongeren met o.a.  Sogyal Rinpoche (ben ik te oud voor en ik onthoud me om strategische redenen van commentaar – iemand die ik ken zit bij Rigpa en ze is mooi en intelligent en komt uit het oosten van Nederland. Dus.).

Kijk, ik weet niet waarom. Is het de lente, de vreugde van het boeddhisme, is het de gekte, de drang om een gebrek aan diepgang te maskeren met een overvloed aan selfexposure – ik weet het niet. In ieder geval kunt u uw lol op. Een kleine greep uit de schier oneindige mogelijkheden: workshops, demonstraties, lezingen, muziek en een markt. Nog meer lezingen, fluit- en keelzangconcerten (hm, fluitconcerten, dat klinkt al beter), schilderen bij rituele muziek, wederom workshops – ach, ik geef het op. Mindfulness voor moeders (daarvoor ben ik gevraagd en ik had het dolgraag gedaan, maar ik heb al een moeder) terwijl het kroost zich overgeeft aan, of overgeeft tijdens, kinderyoga. Mandala kleuren en schminken (laat me raden, de jongens als Tibetaanse monsters en de meisjes als dakinis).

Ik zou zeggen, eerst naar binnen en dan naar buiten. Maar we gaan liever naar buiten en slaan binnen dan maar over. Het meest dramatisch is de aankondiging van de Boeddhadag met als thema I am a Buddha. Er komt een processie, er zijn kraampjes en er is een mogelijkheid uw baby te laten zegenen. Christianity revisited. I rest my case.