‘Dit getuigenis vond ik zeer indrukwekkend. Wat daar geschreven wordt is mij helemaal uit het hart gegrepen. Dat is ook mijn ervaring, dat is ook de ontdekking die we moeten doen, die hebben jullie ook gedaan, ik denk zoveel mensen in de zen. En goddank dat jullie die ontdekking doen, en goddank dat er een keerpunt komt en dat het anders wordt, dat is nieuw en open en dat is het leven. En dat proef ik eruit. Dat vind ik geweldig. Maar je ziet, dat gaat niet zonder vallen en opstaan. Het gaat niet zonder de ontdekking van doodlopende wegen. Het is overnieuw beginnen, elke keer overnieuw, en met een groot vertrouwen. […] Dat zijn de belangrijkste dingen in het leven, dat het gewoon tussen mensen stroomt en warm is, zoals ook in dit stuk. De gewone dingen van het leven. Dat is wat mij ooit zo trof bij Dostojewski en wat mij zo trof bij mijn pleegmoeder. Die verwonderde zich over de gewone dingen, over de bloemen, over de steentjes, over de horizon. Die heeft mij leren kijken, die heeft me de gewone dingen leren zien. En dat is uiteindelijk daardoor voor mij de grootste lerares geweest, ook de grootste zenlerares. Al blijf ik helemaal, net als jij en Ron, geworteld in deze traditie, het is een heel andere beleving. En wat jullie meemaken, het is een genade. Dat wilde ik je even zeggen.’
Dat is moed. Het is open durven kijken en vragen durven stellen bij de weg en de invulling ervan. En dat schept ruimte voor nieuwe dingen, voor hernieuwde kracht en creativiteit. Ruimte, openheid en vrijheid om te doen wat nu goed is, niet wat altijd goed geweest is.