Het artikel besluit met de observatie dat Jeff nog steeds velen inspireert, ‘en laat dat vooral zo blijven’. Dat meen ik natuurlijk van harte.
Tegelijk denk ik in algemene zin dat je zenleraarschap niet kunt scheiden van menszijn. En dat het onmogelijk is een ‘goed zenleraar’ te zijn en tegelijk een onevenwichtig mens. Als je schijnbaar excelleert of meent te excelleren in de zendo en de dokusankamer, maar bij de eerste stap buiten de formele trainingsomgeving de plank volkomen mis slaat in het intermenselijk contact, is dat een brevet van onvermogen. Het is niet ‘hier wel’ en ‘daar niet’. Als het niet tot bloei komt in je handelen, is het ‘worse than worthless’. Misschien zou je dan moeten overwegen om een aantal jaren terug in je hok te gaan en eerst eens stevig aan jezelf te werken. Doe je dat niet, dan berokken je anderen schade, bijvoorbeeld omdat je autoriteit aanneemt op vlakken waar je die niet hebt.
Verder, in het BOS-radioprogramma Hemelsbreed van 29 oktober jl. een verhaal van me over de merites van de zenbeoefening, of het totale gebrek daaraan, en de aanvullende waarde van bijvoorbeeld psychotherapie. Luister hier (van 31:27 tot 45:00).
Veel lees- en luisterplezier! En wil je er wat over kwijt, schroom niet.