Vorige week postte Brad Warner deze tekst op z'n blog. Het is één van de zuiverste, meest intieme en oprechte teksten die ik heb gelezen van een zenbeoefenaar / leraar. Ever. Wat een prachttekst.
Dit is waar zen raakt, recht tussen de ogen. Niet in oppervlakkig streven naar geluk, dat gedoemd is te mislukken, maar in compromisloos blootleggen. Niet in het overschreeuwen van eigen feilbaarheid, kwetsbaarheid en pijn, maar in het erkennen van diepe, oncontroleerbare en onbeheersbare stromen. De sprookjes voorbij. Het zien zonder meer, zonder weerstand, verzet, ontwijken, in nietsontziende eerlijkheid. Dat is fundamenteel iets anders dan de veelgehoorde stoplap 'het is zoals het is'.
Ook al realiseer je volledig 'zelf' als niet-substantieel, zoals Warner, juist daar ben je mens, meer dan ooit, in alle kwetsbaarheid en onvermogen, met alle rafelranden. Daar begint de weg.
Dit is waar zen raakt, recht tussen de ogen. Niet in oppervlakkig streven naar geluk, dat gedoemd is te mislukken, maar in compromisloos blootleggen. Niet in het overschreeuwen van eigen feilbaarheid, kwetsbaarheid en pijn, maar in het erkennen van diepe, oncontroleerbare en onbeheersbare stromen. De sprookjes voorbij. Het zien zonder meer, zonder weerstand, verzet, ontwijken, in nietsontziende eerlijkheid. Dat is fundamenteel iets anders dan de veelgehoorde stoplap 'het is zoals het is'.
Ook al realiseer je volledig 'zelf' als niet-substantieel, zoals Warner, juist daar ben je mens, meer dan ooit, in alle kwetsbaarheid en onvermogen, met alle rafelranden. Daar begint de weg.
RSS Feed
