Zit al wekenlang aan te hikken tegen een stukje over zen en geld. Een tijdje geleden schreef Brad Warner een deprimerende blogpost over dit onderwerp. Hij klaagt over zijn eigen financiële situatie (zelfs boeken in het Engels brengen niet veel op) en schetst verschillende verdienmodellen, nadat hij concludeert dat je wel moet, geld verdienen aan de Dharma of stoppen. Hier komen de geldgeneratoren:
- create a communal base of support for the teacher (de leraar van een zencentrum heeft geen fatsoenlijke baan en wordt onderhouden door leerlingen die wel een fatsoenlijke baan hebben)
- include a promise (doe alsof jij iets hebt wat zij niet hebben en laat ze daar flink voor betalen)
- word een spirituele beroemdheid, verkoop heel veel boeken en vraag veel geld voor lezingen.
Warner is zichzelf en zijn boek (met de verkoopsuccesgaranderende titel ‘Sex, sin and zen’) stevig aan het pluggen de laatste tijd, tot op het punt waarop ik ben afgehaakt hem verder nog te volgen - te tenenkrommend. Hij heeft ook een ‘donate’-button op z’n blog geplaatst. Amerikanen hebben waarschijnlijk een hogere tolerantiegrens.
Maar zo dus niet, wat mij betreft. Als je gaat sleuren om exposure en roem, klaar mee. Ranzig. De puurheid van de beoefening ligt direct onder vuur. Waar gaat het nou om, dat je je zin doordrijft of dat je gewoon stilletjes je weg gaat?
Maar het probleem dat Warner aansnijdt is reëel. Hoe kun je nog een beetje zen delen als je er geen rooie cent wijzer van wordt?
Nu ik werk zoek en er op elke vacature in de communicatie ongeveer 250 reacties komen, is de vraag ‘wat nu?’ weer relevant. Een gouden oplossing ligt voor het oprapen: ik vind zen leuk, heb ervaring, en veel mensen zouden er baat bij kunnen hebben het te leren en te doen. Dus kijk wat de mogelijkheden zijn om zen (desnoods omgekat tot commercieel meer succesvolle klonen als ‘mindfulness’ of ‘aandachtstraining’) aan te bieden en er een redelijk inkomen mee te vergaren.
Maar zodra ik daarover ga nadenken valt het stil. Heb natuurlijk al wel eens wat dingen geprobeerd in die richting. Dat ging best hoor en ik bleef er heel normaal onder, maar om nou van een eclatant succes te spreken, nee. Zodra ik het vermeende profijt van zen moet gaan expliciteren, wringt het. Het liefst zit ik toch op een zolder met een paar gemotiveerde medezitters, geen kouwe drukte, gewoon doordoen. Ik ben meer van het vragen en zoeken dan van de mooie beloften en antwoorden op al uw levens-, stress- en reïntegratieproblemen. Dat is niet mijn werkelijkheid, ik heb er totaal geen affiniteit mee. Dan dus maar niet. En zoeken delen, daar zitten de meesten niet op te wachten.
Maar natuurlijk heb ik wel een schitterend en elegant antwoord op de commerciële klem van Warner. Dat dan weer wel. De simpele oplossing is: heb een fatsoenlijke baan en doe het in je eigen tijd. Kun je zuiver, authentiek en eerlijk blijven, hoef je niet te sleuren of claims te formuleren om publiek te trekken. Kun je af en toe iets vertellen, verder gewoon samen zitten en stilletjes je weg gaan. Mensen met grote namen als Ton Lathouwers gingen u voor. Doe als zij. Blijf puur.
- create a communal base of support for the teacher (de leraar van een zencentrum heeft geen fatsoenlijke baan en wordt onderhouden door leerlingen die wel een fatsoenlijke baan hebben)
- include a promise (doe alsof jij iets hebt wat zij niet hebben en laat ze daar flink voor betalen)
- word een spirituele beroemdheid, verkoop heel veel boeken en vraag veel geld voor lezingen.
Warner is zichzelf en zijn boek (met de verkoopsuccesgaranderende titel ‘Sex, sin and zen’) stevig aan het pluggen de laatste tijd, tot op het punt waarop ik ben afgehaakt hem verder nog te volgen - te tenenkrommend. Hij heeft ook een ‘donate’-button op z’n blog geplaatst. Amerikanen hebben waarschijnlijk een hogere tolerantiegrens.
Maar zo dus niet, wat mij betreft. Als je gaat sleuren om exposure en roem, klaar mee. Ranzig. De puurheid van de beoefening ligt direct onder vuur. Waar gaat het nou om, dat je je zin doordrijft of dat je gewoon stilletjes je weg gaat?
Maar het probleem dat Warner aansnijdt is reëel. Hoe kun je nog een beetje zen delen als je er geen rooie cent wijzer van wordt?
Nu ik werk zoek en er op elke vacature in de communicatie ongeveer 250 reacties komen, is de vraag ‘wat nu?’ weer relevant. Een gouden oplossing ligt voor het oprapen: ik vind zen leuk, heb ervaring, en veel mensen zouden er baat bij kunnen hebben het te leren en te doen. Dus kijk wat de mogelijkheden zijn om zen (desnoods omgekat tot commercieel meer succesvolle klonen als ‘mindfulness’ of ‘aandachtstraining’) aan te bieden en er een redelijk inkomen mee te vergaren.
Maar zodra ik daarover ga nadenken valt het stil. Heb natuurlijk al wel eens wat dingen geprobeerd in die richting. Dat ging best hoor en ik bleef er heel normaal onder, maar om nou van een eclatant succes te spreken, nee. Zodra ik het vermeende profijt van zen moet gaan expliciteren, wringt het. Het liefst zit ik toch op een zolder met een paar gemotiveerde medezitters, geen kouwe drukte, gewoon doordoen. Ik ben meer van het vragen en zoeken dan van de mooie beloften en antwoorden op al uw levens-, stress- en reïntegratieproblemen. Dat is niet mijn werkelijkheid, ik heb er totaal geen affiniteit mee. Dan dus maar niet. En zoeken delen, daar zitten de meesten niet op te wachten.
Maar natuurlijk heb ik wel een schitterend en elegant antwoord op de commerciële klem van Warner. Dat dan weer wel. De simpele oplossing is: heb een fatsoenlijke baan en doe het in je eigen tijd. Kun je zuiver, authentiek en eerlijk blijven, hoef je niet te sleuren of claims te formuleren om publiek te trekken. Kun je af en toe iets vertellen, verder gewoon samen zitten en stilletjes je weg gaan. Mensen met grote namen als Ton Lathouwers gingen u voor. Doe als zij. Blijf puur.
RSS Feed
