Over zen en leven
Artikel in Bouwwerk, magazine van en voor medewerkers van FNV Bouw, nummer 2, mei 2013
Op zoek naar niets
Ron Sinnige doet aan zen-meditatie
Al dertig jaar doet Ron Sinnige, persvoorlichter, aan zen-meditatie. Het is voor hem meer dan een vrijetijdsbesteding. Het is een levenswijze. Om zijn collega’s ook te laten ervaren wat hem dit brengt, geeft hij sinds kort een introductiecursus bij FNV Bouw. Het animo is zo groot dat hij binnenkort start met een tweede cursus.
In een zaaltje in het hoofdkantoor komt één keer per week een groepje van zo’n twaalf collega’s bij elkaar om de beginselen van zen-meditatie te leren. In vierkante opstelling zitten ze in lotushouding (in gewoon Nederlands: kleermakerszit), met een rechte rug en de aandacht bij de ademhaling. Het duurt maar een half uurtje, maar de focus die het brengt, is een prima manier om de werkdag te beginnen. Voor sommige collega’s is het een aanzet om er ook thuis mee te gaan experimenteren en er meer over te lezen. Voor anderen is het een waardevolle kennismaking met meditatie, maar blijft het hierbij.
Zoektocht
Ron’s belangstelling voor het zenboeddhisme werd gewekt op de middelbare school. Zijn docent geschiedenis gaf ook yogales op school, en vertelde over meditatie. De leraar praatte er zo bevlogen over dat Ron dacht: dát is het. “Net als zoveel pubers, zat ik lang niet altijd lekker in m’n vel. Door te gaan mediteren dacht ik dat ik gelukkiger zou worden. Ik las over zenkloosters in Japan, had de indruk dat de training daar het beste was en wilde erheen. Mijn zoektocht eindigde bij de Rinzai-traditie, een van de twee grote stromingen binnen het zenboeddhisme in Japan. Rinzai zen legt de nadruk op kensho. Dat is Japans voor het ontdekken van je eigen ware aard, wat weer leidt tot een ‘bevrijde’ manier van leven.”
Klooster
Ron traint een flink aantal keren in een Japans klooster. De langste periode was drie maanden. Het gaat er Spartaans aan toe, vertelt hij. “Vooral de trainingsweken zijn heel intens. Je zit uren achter elkaar doodstil met gekruiste benen en rechte rug. Dat doet pijn. We sliepen vier uur per nacht, soms vrijwel helemaal niet. Aan het einde van zo’n week ben je kapot. Maar je hebt wel een innerlijke stevigheid. Hoe hard het ook is, het maakt je geest helder, hoewel dat niet het primaire doel is.”
“De ‘gewone’ weken zijn ook pittig. Overdag werk je intensief: hout zagen, schoonmaken, bladeren vegen, kuilen graven en bedelen. Daarbij mediteer je van 3 uur ’s morgens tot zonsopgang, en vanaf zonsondergang tot half 11 ’s avonds. Rust is er niet veel, vrije tijd helemaal niet. Alles gebeurt binnen de muren van het kloosterterrein, je kunt niet zomaar even weg. In de winter is het ijskoud, in de zomer bloedheet.”
Hier en nu
Waarom doe je het dan en wat is er zo mooi aan mediteren? Ron: “Dat vraag ik mij soms ook af. Voor mij is mediteren: met open aandacht zijn in het hier en nu, op zoek naar niets. Soms vind je de stilte in jezelf, soms helemaal niet. Soms is het weerbarstig, soms heel mooi. Maar dat maakt niet uit. Het belangrijkste is komen tot ‘niet-zelf’, simpel gezegd: het besef dat je bestaat, loslaten. Dat is de levende essentie van het boeddhisme. Lastig te begrijpen misschien, meer iets om zelf te ontdekken. Ik ‘zit’ bijna elke dag. En daarna stort ik me met veel plezier weer in de waan van alledag, in de hectiek van het werk. Uiteindelijk is er geen verschil.”
Delen
Naast die hectiek van het werk geeft hij nu dus ook een introductiecursus aan collega’s. Hoe is dat zo gekomen? “Charley (vice-voorzitter, rs) vroeg ernaar. Toen ik met hem over zen aan de praat raakte, zei hij: ‘Zou mooi zijn als we hier een groepje konden starten’. Ik zag daar wel wat in, want ik vind het leuk om zen te delen. Toen ik het plan aan Rosetta (directeur, rs) voorlegde, was ze meteen enthousiast en was het snel geregeld. Tot mijn verbazing is de belangstelling overweldigend. We hadden zoveel aanmeldingen dat we de groep in tweeën hebben gesplitst. Binnenkort start de tweede groep.”
Gelukkig
Op de vraag of hij het niet lastig vindt om aan collega’s les te geven, zegt Ron: “Nee, helemaal niet. Ik vind het geweldig leuk om dit in mijn eigen organisatie aan te bieden voor mensen die ermee willen kennismaken. Het is heel waardevol, heel bijzonder, het meest pure dat je kunt doen in je leven: alleen maar zijn, zonder wat voor intentie dan ook. Ik heb veel ervaring in het geven van trainingen, ook aan bedrijven en zelfs aan gevangenen. Samen met een vriend heb ik ooit ZEN onder de Dom opgericht in Utrecht. Daar heb ik ruim vijftien jaar lang met veel plezier in mijn vrije tijd cursussen gegeven.”
En nu de hamvraag. Ben je er gelukkiger van geworden? Ron: “Dat is lastig te zeggen, omdat ik niet weet hoe ik zou zijn geweest als ik dit niet deed. Zen gaat niet om iets doen om iets anders te bereiken. Integendeel. Desondanks doet het wel iets. Ik ‘zit’ nog steeds elke dag.”
'Soms is het stil, soms niet. Soms is het weerbarstig, soms heel mooi.'
In een zaaltje in het hoofdkantoor komt één keer per week een groepje van zo’n twaalf collega’s bij elkaar om de beginselen van zen-meditatie te leren. In vierkante opstelling zitten ze in lotushouding (in gewoon Nederlands: kleermakerszit), met een rechte rug en de aandacht bij de ademhaling. Het duurt maar een half uurtje, maar de focus die het brengt, is een prima manier om de werkdag te beginnen. Voor sommige collega’s is het een aanzet om er ook thuis mee te gaan experimenteren en er meer over te lezen. Voor anderen is het een waardevolle kennismaking met meditatie, maar blijft het hierbij.
Zoektocht
Ron’s belangstelling voor het zenboeddhisme werd gewekt op de middelbare school. Zijn docent geschiedenis gaf ook yogales op school, en vertelde over meditatie. De leraar praatte er zo bevlogen over dat Ron dacht: dát is het. “Net als zoveel pubers, zat ik lang niet altijd lekker in m’n vel. Door te gaan mediteren dacht ik dat ik gelukkiger zou worden. Ik las over zenkloosters in Japan, had de indruk dat de training daar het beste was en wilde erheen. Mijn zoektocht eindigde bij de Rinzai-traditie, een van de twee grote stromingen binnen het zenboeddhisme in Japan. Rinzai zen legt de nadruk op kensho. Dat is Japans voor het ontdekken van je eigen ware aard, wat weer leidt tot een ‘bevrijde’ manier van leven.”
Klooster
Ron traint een flink aantal keren in een Japans klooster. De langste periode was drie maanden. Het gaat er Spartaans aan toe, vertelt hij. “Vooral de trainingsweken zijn heel intens. Je zit uren achter elkaar doodstil met gekruiste benen en rechte rug. Dat doet pijn. We sliepen vier uur per nacht, soms vrijwel helemaal niet. Aan het einde van zo’n week ben je kapot. Maar je hebt wel een innerlijke stevigheid. Hoe hard het ook is, het maakt je geest helder, hoewel dat niet het primaire doel is.”
“De ‘gewone’ weken zijn ook pittig. Overdag werk je intensief: hout zagen, schoonmaken, bladeren vegen, kuilen graven en bedelen. Daarbij mediteer je van 3 uur ’s morgens tot zonsopgang, en vanaf zonsondergang tot half 11 ’s avonds. Rust is er niet veel, vrije tijd helemaal niet. Alles gebeurt binnen de muren van het kloosterterrein, je kunt niet zomaar even weg. In de winter is het ijskoud, in de zomer bloedheet.”
Hier en nu
Waarom doe je het dan en wat is er zo mooi aan mediteren? Ron: “Dat vraag ik mij soms ook af. Voor mij is mediteren: met open aandacht zijn in het hier en nu, op zoek naar niets. Soms vind je de stilte in jezelf, soms helemaal niet. Soms is het weerbarstig, soms heel mooi. Maar dat maakt niet uit. Het belangrijkste is komen tot ‘niet-zelf’, simpel gezegd: het besef dat je bestaat, loslaten. Dat is de levende essentie van het boeddhisme. Lastig te begrijpen misschien, meer iets om zelf te ontdekken. Ik ‘zit’ bijna elke dag. En daarna stort ik me met veel plezier weer in de waan van alledag, in de hectiek van het werk. Uiteindelijk is er geen verschil.”
Delen
Naast die hectiek van het werk geeft hij nu dus ook een introductiecursus aan collega’s. Hoe is dat zo gekomen? “Charley (vice-voorzitter, rs) vroeg ernaar. Toen ik met hem over zen aan de praat raakte, zei hij: ‘Zou mooi zijn als we hier een groepje konden starten’. Ik zag daar wel wat in, want ik vind het leuk om zen te delen. Toen ik het plan aan Rosetta (directeur, rs) voorlegde, was ze meteen enthousiast en was het snel geregeld. Tot mijn verbazing is de belangstelling overweldigend. We hadden zoveel aanmeldingen dat we de groep in tweeën hebben gesplitst. Binnenkort start de tweede groep.”
Gelukkig
Op de vraag of hij het niet lastig vindt om aan collega’s les te geven, zegt Ron: “Nee, helemaal niet. Ik vind het geweldig leuk om dit in mijn eigen organisatie aan te bieden voor mensen die ermee willen kennismaken. Het is heel waardevol, heel bijzonder, het meest pure dat je kunt doen in je leven: alleen maar zijn, zonder wat voor intentie dan ook. Ik heb veel ervaring in het geven van trainingen, ook aan bedrijven en zelfs aan gevangenen. Samen met een vriend heb ik ooit ZEN onder de Dom opgericht in Utrecht. Daar heb ik ruim vijftien jaar lang met veel plezier in mijn vrije tijd cursussen gegeven.”
En nu de hamvraag. Ben je er gelukkiger van geworden? Ron: “Dat is lastig te zeggen, omdat ik niet weet hoe ik zou zijn geweest als ik dit niet deed. Zen gaat niet om iets doen om iets anders te bereiken. Integendeel. Desondanks doet het wel iets. Ik ‘zit’ nog steeds elke dag.”
'Soms is het stil, soms niet. Soms is het weerbarstig, soms heel mooi.'
