Ook interessant was ons dagje pretpark, Duinrell in dit geval. De attracties zijn daar onderverdeeld in drie categorieën: te eng voor ons alledrie, te kinderachtig voor de mannen, en leuk voor Tom maar nog een beetje spannend voor Jeroen. Tom houdt van gezelligheid en zag het niet zo zitten om in z’n eentje zijn attracties te beleven. Pijnlijk gevolg was dat we geen één ding gedaan hebben. Een goede les voor een volgend uitstapje. Wel een prettige wandeling hoor, lekker in het zonnetje. Als pleister op de wonde mochten ze allebei ballen gooien. Dat kost dan weer extra, maar wel altijd prijs. Ze hebben daar ook allerlei snoep-, snack- en souvenirwinkeltjes, dus de volgende keer gaan we een gezonde boswandeling maken. Friet hebben we ook nog gedaan, maar bij de snacktent wemelde het van de opdringerige kauwtjes en zilvermeeuwen. Toen we net verkast waren naar een rustiger plekje viel Jeroens bakje friet op de grond. Onmiddellijk ontfermde een horde hongerige patatvogels zich alsnog over de inhoud. Net een school piranha’s, in vijf seconden schoon op. Jeroen’s grote liefde voor zilvermeeuwen heeft de brute aanval op zijn frietmoment gelukkig overleefd. Toen ik gisteren na afloop van het Dolfinarium aan hem vroeg wat hij het het leukst had gevonden, waren het de meeuwen, met stip op 1! (In Zeeland had hij een tekening op het strand gemaakt en erbij gezet: ‘Van Jeroen voor de miwen’).
Onder al dit heerlijke samenzijn woelde in mij een diep dilemma. Heb er al eens een losse flodder over afgeschoten, maar het laat me niet echt los. Daarover meer in de volgende blogpost. Hee, een cliffhanger…