Over zen en leven

Een week geleden was het een jaar geleden dat ik van de o.k. weer naar de i.c. ging. Tien-tien-negen was m’n tweede hartoperatie (na een mislukte eerste), tien-tien-tien daardoor een grotere en meer bijzondere mijlpaal dan m’n verjaardag, drie dagen ervoor. Hoera! 1 jaar!

Een jaar toch een beetje survivallen, met nog wat paniek in de staart, vlak na de zomer dacht ik dat het een tweede keer mis was, dat m’n hart weer lekte, maar dat bleek mee te vallen. Nu dus gewoon rustig wachten op de eerste incontinentieverschijnselen, voor die tijd hou ik het maar even droog.

Pas nu, na dit eerste jaar raften en abseilen, kijk ik met wat meer afstand terug en komen dingen daardoor dichterbij. De Donau verbreedt zich, forellen spartelen rond in het nog groenblauwe water. Alle tijd om even achterom te kijken, naar steile watervallen en woeste bergbeken.

Het klinkt misschien cru, en ik wens het niemand toe, maar ik gun het iedereen, een open hartoperatie. Dit is extra leven, dit is overtijd. Als ik een paar decennia eerder had geleefd, of een paar duizend kilometer verderop, was het anders afgelopen. Niet dat ik me dat de hele dag loop te bedenken, integendeel. Maar het is een zacht besef op de achtergrond. Net genoeg om de dag te laten glanzen in een speciaal licht, elke dag weer. Om blij te zijn met het kleine. Om rust en relativering te vinden en te zien wat echt belangrijk is, in die nanoseconde die ons leven eigenlijk maar is.

Dat is een bijzonder geschenk, en dat krijg je er gratis bij, bij een nieuwe hartklep. Een straal zonlicht valt door het open operatiekamerraam naar binnen, recht in je hart. Op de thoraxfoto’s is duidelijk een lichte vlek te zien. En je mag naar huis, want alles is goed. En je gaat, met de zon in je hart, scoren in de verlenging.

Gisterenavond was de eerste keer. En ik heb er mateloos van genoten.

Althans, het was de eerste keer in twee jaar dat ik weer een beginnersavond begeleidde bij ZEN onder de Dom, en het was de eerste keer 'op de club' sinds m'n (blijkbaar tijdelijke) afscheid. En het was vet leuk. Nu snap ik pas waarom ze zeggen dat zen gelukkig maakt. Het is gewoon echt waar! Ik heb genoten vanaf het moment dat ik de drempel over stapte tot minstens een paar uur erna. En toen ben ik maar eens gaan slapen, dat moet soms ook tenslotte.

Dit is toch wel het mooiste om te doen, zen delen met mensen. Het was een heel diverse en heel gemotiveerde groep (van wie er ééntje al eens een intensieve vipassana-retraite had gedaan en een ander in Nepal of daar ergens had gemediteerd, dus hoezo beginners). Ik heb uitgelegd dat zen nergens goed voor is en dat je er niet gelukkig van wordt. Dat ging met zoveel plezier dat ik er van de weeromstuit per ongeluk heel gelukkig van werd. En ik vrees sommige deelnemers ook. Dat is niet de bedoeling, maar zie het maar eens te voorkomen. Het liep allemaal zo lekker dat het uitliep, de mensen van de geoefendengroep stonden al te dringen op de gang, die wilden ook graag weer aan de slag. Met excuses dus.

Nou lijkt het misschien een beetje reclame, zo van o, o, wat was het allemaal leuk en gezellig. Maar zo bedoel ik het niet. Meestal ben ik niet zo geëxalteerd, dus trouwe lezers trekken misschien hier en daar een wenkbrauwtje op. Maar wat is er mis met ongegeneerd blij zijn en genieten van iets dat je met hart en ziel doet? Ik kan echt niks verzinnen om het te relativeren (behalve dat het boeddhisme het bestaan van een ziel ontkent, dus dat de uitspraak in de vorige zin in die zin onzin is), anders had ik het vast allang gedaan, u kent mij langer dan vandaag. Maar vandaag even niet. Niet relativeren. Gewoon genieten. En gelukkig zijn, met zen.